هوس وداع بهار خیال امکان باش

چو رنگ رفته به باغ دگر گل افشان باش

کناره جویی ازین بحر عافیت دارد

وداع مجلسیان کن ز دور گردان باش

گرفتم اینکه به جایی نمی رسد کوشش

چو شوق ننگ فسردن مکش پر افشان باش

بقدر بی سر و پاپی ست اوج همتها

به باد ده کف خاک خود و سلیمان باش

نظاره ها همه صرف خیال خودبینی است

به دهر دیدهٔ بیناکجاست عریان باش

اگر گدا ز دلی نیست دیده ای بفشار

محیط اگر نتوان بود ابر نیسان باش

سراسر چمن دهر نرگسستان است

تو نیز آینه ای بر تراش و حیران باش

به دام حرص چو گشتی اسیر رفتن نیست

به رنگ موج زگردابها گریزان باش

مگیر این همه چون گردباد دامن دشت

بقدرآنکه سر از خودکشی گریبان باش

شرار کاغذم از دور می زند چشمک

که یک نفس به خود آتش زن و چراغان باش

جنون متاع دکان خیال نتوان بود

به هر چه از هوست واخرند ارزان باش

دربن زمانه ز علم و هنرکه می پرسد

دو خرگواه کمالت بس است انسان باش

خبر ز لذت پهلوی چرب خویشت نیست

شبی چو شمع دربن قحطخانه مهمان باش

چو شانه ات همه گر صد زبان بود بیدل

ز مو شکافی زلف سخن پشیمان باش